De film The Horse Whisperer van regisseur Robert Redford, die ook de hoofdrol voor z'n rekening nam, was een redelijk succesvolle film, maar de productiemaatschappij had er meer van verwacht.
Het verhaal begint met een tragisch ongeval van Grace (Scarlett Johansson) en haar paard, die van een helling af glijden in de winter. Haar vriendin en haar paard komen daarbij om het leven en Grace moet daarmee verder. Maar ook haar paard heeft te lijden onder het ongeval en wordt steeds minder te handhaven. Er wordt besloten dat het paard weg moet. Maar de moeder van Grace wil dat niet, omdat ze de link ziet tussen Grace en haar paard. Ze gaat op zoek en treft een 'paardenfluisteraar' (Redford), die in de bergen van Montana woont. Hij wil haar paard helpen, maar alleen als Grace zelf ook meekomt en meedoet in het proces van heling...
De score is van Thomas Newman, nadat Robert Redford in eerste instantie John Barry had gevraagd, mede omdat hij vaker met Barry had samengewerkt, onder andere voor de Oscarwinnende score voor Out of Africa. Maar meer naar het einde van de negentiger jaren was men niet meer zo gecharmeerd van de romantisch getinte orkestrale muziek voor films die zich in en om de natuur afspelen. De demo's die Barry had gecomponeerd bevielen Redford daarom niet. Hij wilde meer pit in de muziek en vooral niet te zoetig, waarna beide bijna ruzie kregen en Barry boos z'n muziek heeft opgepakt en niet weer is teruggekomen. Barry had alleen demo's gemaakt en er bestaat dan ook geen feitelijke muziek van Barry voor de film. Wel heeft Barry de thema's die hij had gecomponeerd op een verzamelalbum van hem laten zetten.
Vervolgens heeft Redford Thomas Newman gevraagd om de score te componeren, die hier prima in geslaagd is, hoewel ook hij in z'n eigen typerende stijl is blijven hangen. Bij de opnames voor de film is zijn score voor The Shawshank Redemption als tijdelijke muziek (de zogenaamde temp-track) gebruikt, waardoor het ook wel voor de hand lag dat Newman de vervanger van Barry zou worden.
Newman heeft voor de score muziek gecomponeerd in een aantal sterk verschillende stijlen, zoals hij ook deed voor de eerder genoemde Shawshank Redemption.
Sommige muziek is sterk gitaargedreven en neigt naar de kant van de country-muziek. De tracks in die stijl hebben overigens een stevig tempo en klinken stoer. De openingstrack 'Angus' en ook 'Iron' en 'Lazy J' zijn tracks in deze stijl. Soms wordt dit aangevuld met wat meer orkestrale ondersteuning, zoals in 'The Rhythm of the Horse' of 'Hereford Cross'. Dit type tracks is meestal vrij aangenaam om te beluisteren.
Een andere stijl die Newman hanteert is die van de minimalistische aanpak. Een aantal tracks hebben muziek die rustig voortkabbelt met weinig instrumentarium en ook met weinig melodie of een nogal depressieve kleuring. Dit zijn meer sfeerbepalende tracks, die nogal saai zijn om te beluisteren, vooral ook omdat de muziek dan nogal eens afstandelijk overkomt. 'There was Snow', 'Runaway Meadow', 'Simple Truths' of 'Awkward Talk' zijn dergelijke tracks, waarin Newman veelal zijn typerende pianogebruik demonstreert.
Een stijl die hier dicht tegenaan ligt is die van de soundscape. Ook dat is sfeerbepalende muziek, maar dan meer door het gebruik van effecten en met nog minder melodie als de voorgaande stijl. Voorbeelden zijn 'The Whisperers', 'Badlands','Tunnel','Hooves' of 'Hobble'.
Dan is er nog een vierde stijl. Dat is de groots orkestrale sijl, waarmee Newman veelal de wijdse landschappen illustreert. Dit zijn vaak heerlijke melodieën en prachtige, licht romantisch getinte arrangementen, zoals in 'Double Divide', 'Montana' of 'Grace'. Dit zijn op deze score veruit de mooiste tracks, waarin Newman de violen prachtig de beelden op een grootse en warme manier laat inkleuren, samen met de blazers en ander orkestrale instrumenten tot een fraai harmonisch geheel.
Een vijfde stijl is er ook nog. Dat is min of meer een 'light' variant van de voorgaande. De muziek is dan wel melodieus, maar de orkestraties zijn veel beperkter en ook de melodieën zijn niet steeds even aansprekend, soms zelf nogal tragisch gekleurd. 'The very act of Being', 'The Vast Continent' en 'Percheron Stallion' zijn tracks in deze stijl, die vooral naar het einde van de score sterk naar voren komt. En ook binnen andere tracks past Newman deze stijl wel toe. Het is een stijl die Newman veel vaker toepast en het typeert hem dan ook wel.
De score sluit af met een track die eigenlijk als enige een combinatie is van de country-stijl en de meer orkestrale muziek. De kleur van de muziek hangt weliswaar naar de mineur, maar toch weet Newman er een pakkende track van te maken, die de score passend afsluit.
Kortom, met al die verschillende stijlen is de score voor The Horse Whisperer van Thomas Newman eentje die relatief weinig samenhang biedt. Veel tracks kennen maar weinig melodie en specifieke thema's kent de score eigenlijk niet, waardoor al die tracks eigenlijk alleen door die typische algemene 'Newman-stijl' bij elkaar gehouden worden. Als die stijl je ligt, dan vind je dit wellicht een fraaie score. Mij spreekt het minder aan. Vooral met de vele tracks met vrijwel nietszeggende muziek, die een beetje saai voortkabbelt, kan ik niet zoveel. Misschien moet je de muziek in de context van de film beschouwen, maar ik schrijf mijn recensies op basis van luisterwaarde, los van de film. En dan zijn er toch een aantal prachtige tracks met fraaie meer of minder orkestrale muziek en mét melodie. Maar het zijn er slechts een handvol op een score die bijna een uur duurt. Dat is wel wat weinig voor een hogere waardering, die dan ook uitkomt op 63 uit 100 punten.
Als regisseur Redford voor de score van Barry gekozen zou hebben, dan zou je wellicht een ander type film gekregen hebben, die wellicht in de bioscoop tot meer oh's en ah's zou hebben geleid in zijn muzikale begeleiding van de landschappen en gebeurtenissen in de film. Newman heeft een veel ingetogener stijl, maar dat hoeft niet persé tot een betere film te leiden. De film was een redelijk succes, maar niet meer dan dat. Of het met een score van Barry meer succes zou hebben gehad zullen we nooit weten...